Roostertechnologie combineert digitale technologie met traditionele printtechnologie om verschillende speciale effecten te creëren. Het kan levensechte driedimensionale werelden, vloeiende geanimeerde sequenties en verbluffende transformatie-effecten op een plat oppervlak weergeven.

Een rooster is een dunne plaat die bestaat uit stripachtige lenzen en waarvan het werkingsprincipe is gebaseerd op de breking en diffractie van licht. Wanneer we vanaf de ene kant van het rooster observeren, kunnen we een beeld zien op een fijne lijn aan de andere kant van het vel, en de positie van deze lijn wordt bepaald door de kijkhoek.

Als we meerdere afbeeldingen op de achterkant van het roostervel rangschikken op basis van de breedte van elke lens en in een sequentiële volgorde op basis van de positie van de lenzen, zullen we verschillende afbeeldingen zien wanneer we vanuit verschillende hoeken door de lenzen worden bekeken. Dit effect wordt bereikt door gebruik te maken van de diffractie van licht en de optische eigenschappen van de lenzen, waardoor een gevoel van diepte, stroming en verandering ontstaat.

Deze technologie is vergelijkbaar met de principes die in films worden gebruikt, maar anders. Films creëren animatie-effecten door snel opeenvolgende stilstaande beelden af te spelen. Roostertechnologie daarentegen presenteert verschillende beelden door de kijkhoek te veranderen, wat een gevoel van driedimensionaliteit en dynamiek geeft.

Op basis hiervan, vanwege de afstand tussen onze eigen ogen, bekend als parallax, zal elk oog het object vanuit een andere hoek en positie zien wanneer we een driedimensionaal object observeren, waardoor verschillende beelden worden gevormd. Deze verschillende beelden worden doorgegeven aan onze hersenen en verwerkt door middel van stereoscopisch zicht, waardoor we diepte en een driedimensionaal effect kunnen waarnemen.

Volgens de principes van stereoscopisch zicht, als we het linker- en rechteroog respectievelijk twee beelden kunnen laten zien die vanuit verschillende posities zijn genomen, zouden we in staat moeten zijn om een driedimensionale ruimte waar te nemen. Dit is de reden waarom we in 3D-films of stereoscopische beelden, door verschillende beelden aan het linker- en rechteroog weer te geven, diepte en een driedimensionaal effect kunnen voelen.

Dit principe strekt zich uit tot de toepassing van roosters, waarbij een gevoel van driedimensionaliteit kan worden gecreëerd door het speciale ontwerp van het rooster en de variatie in kijkhoeken. Als het rooster verticaal wordt geplaatst, vanwege de verschillende kijkhoeken van het linker- en rechteroog, zien ze twee verschillende beelden, wat resulteert in een gevoel van diepte. Dit effect wordt bereikt door parallax te simuleren, waardoor onze hersenen een driedimensionaal effect kunnen waarnemen.

Het is belangrijk op te merken dat zowel de roostertechnologie als het principe van stereoscopisch zicht gebruik maken van de kenmerken van het menselijke visuele systeem om een gevoel van diepte te creëren. In praktische toepassingen kan de roostertechnologie echter een nauwkeuriger ontwerp en fabricage vereisen om de beeldkwaliteit en visuele effecten te garanderen. Bovendien wordt de perceptie van stereoscopisch zicht door het menselijk visuele systeem ook beïnvloed door andere factoren, zoals lichtomstandigheden, diepte-informatie en bewegingsperceptie.
Samenvattend, door gebruik te maken van de principes van stereoscopisch zicht in het menselijke visuele systeem en het ontwerp van roostertechnologie, kunnen we een gevoel van diepte en driedimensionale effecten creëren Gratings bieden ons een rijke en meeslepende visuele ervaring.